Vos –Vis : 1-2

2 doelpunten maken en 3 punten halen. Dat is geleden van op Brik Pele, onze tegenstrever van volgende week. Eerste woordendribbeltje met de lezer is dat er geen van de goals gevallen is uit een één-tweetje, één van de mooiste acties binnen het voetbal. De eerste goal kregen we zelfs cado. Verre pas van Tom, en door aan te dringen bij de verdediger speelt deze terug op zijn keeper, die intussen zelf ver uit zijn doel was gekomen. De bal zelf hobbelt hierdoor in de goal en 0-1.

Niet veel later scoorde de tegenstrever tegen, met een kopbal vanuit hoekschop. En hier dient bij genoteerd dat we zelf de scheids corrigeerden die in de fase vooraf een doelstrap gaf. Eerlijk als we zijn, gaven we toe dat het een hoekschop was, en ik kan daar goe mee leven, want ik was het zelf. Waar ik minder mee kan leven is hoe de goal uiteindelijk viel. Niet één van het 3-tal verdedigers in de buurt deed de moeite van grond te komen. En dat tegen een ploeg die Foxes heet, niet alleen vrij maar ook letterlijk te vertalen als ‘vossen’.

Waarschijnlijk is het dan ook geen toeval dat dit een lijfelijke ploeg is, met spelers die constant aan je lijf hingen en voor de nodige wrijvingen zorgden, maar het toch nog huiselijk probeerden te houden.

De scheids hield de match vrij strikt in handen. Als het waar is, zeg ik het ook. En ik zeg er ineens bij dat als de Foxes hadden gescoord uit de 3 à 4  vrijschoppen in geschenkverpakking, dit verhaal – ook dat van de arbiter- er hoogstwaarschijnlijk anders hadden uitgezien. Deze scheidsrechter liet voetballen, en dat hadden we pas laat door. Gelukkig stond er een uitgebalanceerd geheel op het plein … en dat had meer voeten in de aarde dan voorzien.

Danny was zo lief om toch te komen, een oude vos die het niet kan laten, denk ik dan (en gelukkig). Samen met Trikke, Wim en ikzelf stonden we tot een kwartiertje voor de start met z’n vieren. Daarna kwam Wouter met de familie Engels, waarvan tussen haakjes geweten is dat zij, en zeker hun voorvaderen, een zekere voorliefde hebben voor de vossenjacht. Hier is dat strikt verboden, maar daar kneep Dirk, iets te letterlijk, graag een oogje voor toe. Maar daarover later meer.

Tussendoor viel zeer onverwacht maar tegelijkertijd zeer welgekomen, den Tom binnen, van wie we graag herinnerden dat hij ons vorig jaar tegen deze Foxes op één been aan de overwinning had geholpen, samen met Robin, ook nu trouw aan zijn zij. 

Voorlopig sluitstuk was Jan Nuyts, onze doelman … .

Sam en Sam kwamen samen, veel te laat voor onze gemoedsrust, … de weg kwijt, het spoor bijster, in geen van de velde te bespeuren,  … maar toch net op tijd om te match te starten.

Hier ligt misschien wel de oorsprong van mijn begrip jegens de arbiter. Hij toonde geduld alvorens te beginnen tot Sam er was, en ook bij de verzorging van Dirk. Over Dirk gesproken, ’t laatste wat ik hoorde was “dat moet genaaid worden”.  ’t Was van de mond van een vrouwelijk foxke, en toen hebben we Dirk niet meer gezien tot in het cafe. Hij zag nog nauwelijks uit één oog, blauwtje opgelopen, maar was vast van plan nog naar huis te rijden.

Ondanks geen dieptezicht, ietske dieper in het glas gekeken zodat je uit één oog dubbel kijkt. Logica op zijn Engels. Die erbij waren zullen zeggen dat ik hierbij toch een beetje een loopje neem met de waarheid, maar ik kan hier alleen maar aan toevoegen dat de familie Engels tot het laatst is gebleven. Hoe kan het ook anders met zo’n plakker op zijn kop.

 

Bij de rust stond het 0-0. Dit was te danken aan Jan die weergaloos een gemaakt doelpunt uit zijn hol ranselde én onze aanvallers die enkele gave kansen de nek omdraaiden.

In de tweede helft kregen we het hard te verduren. Het fingerspitzengefühl van onze doelman bij hoek- en vrijschoppen bleek voldoende om de aanvallen af te houden, net als onze strikte mandekking op de vossen. Jan Heylen nam in de tweede helft terug de draad van de grote vorm op nadat hij in de file had vastgezeten.

De goal van Robin kan ik niet anders dan met enige zin voor overdrijving op papier zetten. Stel u een meute foxes voor die een prooi in het vizier kregen, en hun tanden laten zien.

Als je dat voor ogen hebt, is het een kleine moeite om je in te beelden dat Robin, ten prooi aan herleefde feeling voor de dribbel, daartussen slalomde, de belagers één voor in het zand laten bijten, om op het einde, daarbij de kalklijn, het overzicht te bewaren en vanuit een heel scherpe hoek  een robiniaanse goal te scoren. Eén ding hieruit onthouden, Robin staat terug op scherp.

Wat kan ik nog meer zeggen, behalve dat we met succes nog 20 minuten hebben standgehouden. Wim liep daardoor nog wel tegen geel aan, waardoor hij een matchke mag rusten.

Vos tegen Vis, zoals de oppervos al enige tijd geleden zong : lieve kleine piranha, verscheur me. ’t Ging naar verluid over Mia, maar dat zal wel amai geweest zijn, niet alleen voor de goal van Robin, maar ook vanwege de verwondering van het groepsgebeuren piranha’s welbekend. Snelheid en efficiëntie. Want daardoor hebben we gewonnen, een evenwichtig ploegske met veel samenhang tussen de linies, deze keer. Eén voor allen, allen voor één. En dan punten pakken tegen vossen, dat geeft een zeer bevredigend gevoel.

 

Luc Sluyts