C.C.B. - Visboys : 2-1

“Elke gelijkenis met de werkelijkheid berust op louter toeval” ’t Is al ver gekomen dat ik dit moet schrijven bij een tekstje van de visboys. Dat is de vooruitgang zeker, of één van de negatieve gevolgen van het evolueren naar een maatschappij in volle welvaart, waar eigendunk eerst, egotripperij, afgunst, …  de bovenhand haalt op alles wat anders is … en van een ander. In zulke leefwereld verstaan de mensen elkaar moeilijk en elkaars zogenaamde waarheid al evenmin. In voetbal is het niet anders. Niet alleen op het veld maar ook ernaast trap je snel op zere tenen. Zo moet u begrijpen dat ik me indek om te vermijden dat ik zinsnedes moet bezigen als volgt : “ ik verontschuldig mij omdat mijn tekst verkeerd gelezen is”.

Neem nu het laatste verslag, pure fictie toch. E40, afslag Zwijndrecht … op de E40 is geen afslag Zwijndrecht, dat weet toch het kleinste kind

Trouwens, van klein gesproken, visboys zijn weer een ervaring rijker deze week.

Nooit hebben we tegen zo’n jonge ploeg gespeeld in onze reeds lange geschiedenis. Zonder liegen, allemaal mannekes van 1986 (4), 1987 (5), 1989 (2) , 1990 (1) en dan was er nog ene van 1984 en nen andere van 1985, maar die hebben niet meegedaan, te oud wellicht.

Wij konden daar alleen maar oude rakkers tegenoverstellen, echt bijeen moeten zoeken om tenslotte aan 10 te geraken. Certitudes op de afspraak :  Jan Nuyts, Wouter Aertgeerts, Luc Sluyts en Yves Van Hoof. Tom Lesage en Jan Heylen waren beide wat ziekjes maar wilden toch een halve match komen spelen als dat kon helpen ;-). Ook Piet ging weer voor een volle match en Wim keerde terug uit blessure. Verder wou Dirk Torfs ons depanneren and last but not least keerde Danny speciaal terug uit ski-vakantie. De eerste op het terrein trouwens, na een nachtje trein. Als eerbetoon voor zoveel verantwoordelijkheidsgevoel spelde Luc hem de kapiteinsband op de mouw … .

We begonnen eraan met één opdracht : standhouden tegen klasje CC of B, een jonge meute die van juffrouw Mieke op de speelplaats losgelaten werd. Allé, daar leek het toch op. ’t Kan zijn dat nonkel Bob langs de lijn stond, want dat zagen er allemaal vrolijke vrienden uit.

Met de match verdween dat gevoel, want ze vonden geen gaatje … en moesten lijdzaam toezien hoe Wouter bijna in zijn eentje hun achterlinie zoetjes hield.  Ferm matchke van Wouter. De reden trouwens waarom ik dit relaas – dat je bezwaarlijk een verslag (;-) kan noemen  – doe, om Wouters prestatie eens goed in de verf te zetten. Onze jongste, maar toch ouder dan welke tegenstander ook. De poppetjes langs de lijn gingen pas echt aan het dansen toen hij doorheen de verdediging slalomde en alleen foutief gestopt kon worden in de backlijn. Penalty, feilloos omgezet door Wim. Out-siders 0-1 voor, tegen alle verwachtingen in.

CCB werd toen ongeduldig wat hun samenspel niet ten goede kwam. Achteraan ruimden we alles vlotjes op. Waaraan ligt zulks? Vatten ze het te licht op, waren ze te licht? Dat laatste volgens de kenners langs de lijn wel, want ons vonden ze in ieder geval zwaar, zoals we meermaals mochten horen. Feit is zeker dat er enkele luiers (in een echt verslag zou je hier luiaards zien staan)  in de ploeg zaten, want ze verzuimden snelheid te maken. Ook enkele would-be’s, zo van die eerder bekakte spelers die voor de pot blijven dralen … en ten langen leste ernaast mikken.

De scheids, een eerder oude gezellige man met de naam Roger, hield de match vaderlijk in de hand. Kwam wel nooit op een beslissing terug. Roger out, leek wel zijn lijfspreuk.

Uit alle kansen kon CCB met een mooi naar buiten draaiend schot toch nog scoren in de eerste helft. Wij moesten ons toen beperken tot balleke stamp. Maar niemand bedot. 1-1 als gevleide maar ook billijke stand.

In de tweede helft van hetzelfde laken een broekventje. Ditmaal waren ze wel doelgerichter, maar Jan hield zijn netten gaaf, met een karpersprong haalde hij een gemaakt doelpunt uit de viswinkelhaak van de fishsticks. Als een gladde aal haalde hij nog eens een bal uit iemands voeten en ook met een hoge bal wist hij raats.

De slimme lezer heeft al lang door dat ik hiermee ook aantoon dat ook wijzelf niet buiten schot blijven in zo’n fictief verslag. In één visadem vertel ik er graag bij dat wij ons soms ook gedragen als knorpotten, oude zeurwijven als het niet loopt zoals we denken.

Dat was onder andere het geval na een foutief toegekende hoekschop waardoor weer een onterechte goal uit de lucht viel. En als ik zeg uit de lucht, dan mag je dat letterlijk nemen. Bal doelloos vooruitgestampt, Jan die net dan uitschuift en de bal in doel ziet vallen.

Een kinderhand is vlug gevuld, dat was het tafereel dat de spelertjes van CCB voor ons opvoerden, met de goedkeurende blik van Juf Mieke. Nu, eerlijk gezegd, wij zouden ook niet neen zeggen.

Vooraan liep Wouter zich de ziel uit het lijf, zodanig zelfs dat we nog gevaarlijk werden ook.

Later in de match zou ik zelf vlug ondervinden hoe vermoeiend zoiets is, wat mijn appreciatie in deze match voor hem nog verhoogde. Vast- en volhouden zou ik zeggen.

Danny was weer overal te vinden, in de aanval, verdediging … zo ver zelfs dat hij de arbiter verdedigde, als stond hij erachter. Was dat al het eerste effect van de kapiteinsband?

Op elke visboy kon je rekenen, man tegen jongeman waren we meestal de meerdere,  niettegenstaande we in ondertal waren. Voetbal kan mooi zijn.

In de laatste 10 minuten gooiden we met mezelf nog wat extra mankracht in de aanval. Finaal mondde dat uit in 3 goede kansen. Een actie mijnentwege, vruchteloos wachtend op iemand die me onderuit schoffelde, die eindigde in handen van de keeper. Een lob van Danny over de keeper die nog net van de lijn kon gedevieerd worden en een rebound van Wim die net naast ging.

Slotsom, moe maar tevreden, klein beetje teleurgesteld omdat er gezien het matchverloop net ietske meer inzat. Maar vooral ook fier dat we dat op onze leeftijd nog kunnen …

Danny overspoelde op rechts iemand die 3 keer zo jong was. Jan, Piet, Dirk, Wim en Luc waren graniet achteraan in vergelijking met de klei-steentjes van CCB.

Tom en Yves waren in het middenveld een blok aan het been van die twee die zich de eersten van de klas waanden. 10/10, geen zwakke plekken. Gooi daarboven een heerlijk zonnetje, putteke winter, en je hebt een heerlijke voetbalnamiddag. Nog eens bedankt aan iedereen die wel kon komen.

Enne juffrouw Mieke, nog één goede raad : leer uw pupillen nog eens ingooien, want dat hebben ze over het hoofd gezien in de les. Echt ondermaats.  Als dat niet betert, samen met enkele andere elementaire voetbalregels, geraken ze nooit in het eerste klasje. Geen nood natuurlijk, deze ploeg staat nog maar in de kinderschoenen. Om het in de stijl van uw klei-streek te zeggen : ’t zijn nog baksteentjes, zoals ook wij vroeger als bakvisjes begonnen zijn. CCB, veel succes in de toekomst, en het niet te erg vinden als wij ons heel eventjes de morele winnaars waanden. Wees gerust, jullie de echte, en al bij al verdiend.

 

Luc Sluyts