Kloosterstraat – Visboys : 3 -1

6 januari, driekoningen, dan vieren katholieken de 12de dag na de geboorte van kindeke Jezus.

Waarschijnlijk zijn de meeste onder jullie dat vergeten, en denken jullie vooral aan zingen, geld en drinken, ne neuts zoals ze in Diest zouden zeggen.

De man wier naam daar het meest op rijmt, is tweemaal op rij niet aanwezig in het doel.

Diegenen met slechte bedoelingen zouden zeggen, al sinds de 09 december niet, maar daar kan je ons niet op pakken.

Driekoningen vieren dus, christelijk gebruik, en zo toeval bestaat, dan kregen we er vandaag een staaltje van. Niet toevallig speelden we immers tegen Kloosterstraat.

In echte kerstverhaalsfeer werden wij visboys verwezen naar een stal naast het veld, terwijl er plaats in overvloed was in een schoon sjalet. Deze was echter voor de mannen van Kloosterstraat die zich de koningen te rijk voelden. Tegenover ons arme schapen weinig heroïsch , maar niet echt van aard om ons uit ons lood te kunnen slaan. Ten tijde van het kindeke Jezus spraken ze nog over goud, maar de kans bestaat dat we dat in al die jaren al gedoteerd hebben aan de koningen zelve.

Buiten dat we weer geen echter keeper konden opstellen, kregen we toch een schoon ploegske bijeen, ongeveer dezelfde als die tegen Klungel waar Piet ook al de netten proper hield (2-0 met een super-wouter die toen gedaster, geknoei, gehannes, geklooi, gepruts, zeg maar geklungel achterwege  liet én zelf scoorde en Sam (ook goed ) liet scoren.

Ook deze match begonnen we goed, maar echt uitgespeelde kansen leverde dat spijtig genoeg niet op. Wel enkele mooie combinaties. Danny, Wim, Trikke zetten het élan van vorige match voort en hielden de tegenstander onder de knoet, zodat deze geen potten konden breken.

Potten is hierbij voor de eerste keer gevallen, en het zal niet voor het laatst zijn in dit verslag, want een verplaatsing naar deze contreien associëren we hier steevast mee.

O-O bij de helft, en als de scheids minder kerstballen had aan zijn lijf, had hij net als zijn voorganger nu al kunnen affluiten. U herinnert zich onze thuismatch tegen kloosterstraat van vorig jaar toen ze al na één helft uitgezongen waren, wegens een scheidsrechter die zich onbehaaglijk voelde met wat heet supporters te zijn. In volle kersttijd schrijf ik graag, op zijn piek getrapt, … . Mag ik er u ook op wijzen (what’s in a name) dat één van de driekoningen een moor was. Bij het gezegde “de pot verwijt de moor dat hij zwart ziet” kan je je zeker iets voorstellen, in een zin waar ook het woord arbiter staat.  Het kan natuurlijk ook domoor geweest zijn, maar doet me teveel aan een andere  wijze denken, ene gemiddelde professor uit HOE ZO.

Terug naar de match want die was niet gedaan, en maar al goed ook  want alras konden we scoren in de tweede helft via Robin die als een slinger door de verdediging ging. Spijtig genoeg moesten we vaststellen dat dit ons laatste wapenfeit was. Van dan af nam Kloosterstraat het initiatief. Twee voor hen heilzame vervangingen gingen daar aan vooraf. Vooreerst het verdwijnen van Tom, trekkebenend, als de ezel (zoals in elke kerststal) die zich weer aan de dezelfde steen stoot. Maar vooral de inbreng van ene Johan Van Damme was bepalend. Hierdoor kreeg de tegenstander, niet bepaald engeltjes vleugeltjes.

Hun boomlange spits ontpopte zich in deze fase tot ster met twee doelpunten, maar tegelijkertijd tot kerstekind door zich te laten vallen in de rechthoek met een ijzige kreet, die geheid deed denken aan het eerste schreien van Jezeke in de kribbe. De scheids bedacht dit met een geschenk in de vorm van een penalty. Dit is de moderne vertaling van het geven van wierook, maar u zal begrijpen dat we dat tegenwoordig niet meer associëren met een scheidsrechter.

Ik had intussen voor de eerste keer in lange tijd mijn plaats achteraan verwisseld met een veiliger stek naast Wouter, vanwege een blessure aan het zitvlak. Ik had er wat ordinaire zalf opgesmeerd, maar waarschijnlijk omdat het geen echte mirre was, hielp het geen zier. Geen pottenkijkers nodig trouwens toen ik het witte goedje aanbracht.

En zo ging ook het derde doelpunt aan mij voorbij. Ik durf hierbij te zeggen dat er heel wat geluk aan te pas kwam bij kloosterstraat, 2 of 3 keer iemand op verkeerde been gezet, en balletje naast Piet in de doelmond. Nen hoop pottestamperij, maar het nodige geluk aan de zij … en wij niet. We hadden meer verdiend, zeker Piet die de tweede match op rij verdienstelijk keepte. En ineens was het liedje uit, gedaan met driekoningen dus.

We stappen in deze verhaallijn graag over naar ons ander onderwerp en vertalen de stand als volgt : drie potten tegen één, voor die van het Klooster welteverstaan, want het is algemeen bekend dat je er daar van die soort veel meer vindt dan bij de viswijven. Misschien te verklaren vanwege het dat er ook genoeg zijn die met een kruis rondlopen, maar daar kan ik voor de rest wegens geen ervaring weinig over kwijt.

Wat kunnen we nog onthouden? De terugkeer van Yves, en de retour van Wouter en Sam, hopelijk maar voor een matchke. Jan Heylen keerde terug van een weekje op de pot zitten. Wout die verdienstelijk speelde ondanks dat hij het spaans benauwd had wegens examen en andere uitwassen. Om de zelfde reden moesten we wel andere jongeren missen, en dat zou wel eens enkele matchen kunnen duren … zodat we in deze tijden in blijde verwachting zijn van de komst van de messias, en dat mag in de persoon van Dirk Torfs en/of Wouter Delbaere zijn.

Als afsluiter wil ik nog kwijt dat deze trip als vanouds eindigde met een bezoek aan cafe belle vue waar ik naar goede gewoonte enkele koffie verkeerds achterover drukte. Ook de anderen schakelden vlug over naar een pot koffie.  Een kop zei iemand en toen viel plotsklaps Carl in onze gedachten van wie we afvroegen hoe het met zou zijn. De heimwee die erop volgde werd gedrenkt met de ene pint na de andere. Nog ein pot bitte. Het is toen dat ik in overmoed –zeg maar potsierlijk- de dure woorden galmde diene Carl voor diens verantwoordelijkheden te zetten wat visboys betreft, potdoof voor welk argument dan ook. En laat ons nu driekoningen zingen : 

Driekoningen driekoningen
Geeft carl nen nieuwe voet
De ouwe is versleten
Thuis mogen ze het niet weten
’t is da het motto geldt
we hebben al ne wedstrijdrooster opgesteld

 

Luc Sluyts