Omdat onze premier alleen maar in Gent meedingt voor de gemeenteraad, kan deze verwijzing er net net door : the enige echte blue rabbit.

De eerste aanblik wil ik je niet onthouden, een konijn onverzettelijk zodat we ons wagentje noodgedwongen opzij zetten. Tweede aanblik op het veld niet veel minder, 12, 13 dartele spelers, zodat we een gokje wagende, ons een lichte nederlaag toewensten. De reden, onze ziekenboeg met Piet (die van waterschapsheuvel ooit eens een kampthema heeft gemaakt), Danny, Kristof, Tom, Sam Van de Velde, … naast het veld of liever gezegd thuis. En Trikke, Wim op het veld. In het doel voor de eerste keer dit seizoen Ward, zeg maar de helft van Jan (qua body). Hij nam graag de handschoen op (weliswaar in bruikleen van de tegenstrever).

En zie, vlug was duidelijk dat elke match moet gespeeld worden. Visboys konden de Blue rabbits weghouden van gevaar én zelf een paar keer uitbreken.

Jammer genoeg liepen we net dan op een counter van de tegenstander. Strak schot dat Ward devieerde in de voet van de thuisploeg. 1-0.

Tot overmaat van ramp van ramp toverde de scheids daarna nog een konijn uit de hoed en gaf een zeer lichte penalty nadat Dirk zijn opponent bleef aaien in het strafschopgebied.

Gelukkig maakten de blauw hun naam waar, en zondigden ze zich aan hetzelfde als de andere liberalen. Met andere worden, ze mikten te hoog. Te onthouden, goede opstelling van Ward.

En ook, welverdiende rust.

De tweede helft bracht ons de inspiratie die we mogen verwachten van het nieuwe bloed dat we sinds vorige week mochten bewonderen, wouter delbaere, vriend van Sam en consoorten.

Daar gaan we plezier aan beleven, zeker weten. Getuige de slalom tot in de kleine backlijn en overlangs in de hoek 1-1.

The blue rabbits die wilden winnen, kregen waar ze op hoopten, 2-1 na magistraal ééntijdsschot dat net zo goed van buiten als binnen de backlijn, of midden in de goal, dan wel in de winkelhaak belandde, zo snel. Haasje-over, zag je de rabbits denken.

Intussen hadden ze speciaal een manneke gezet op Wouter, met de toepasselijk naam Mannens, maar nog welsprekender zijn uiterlijk en dan vooral de grijns, een echt verlengstuk van de vader langs de lijn. Vlaamse reuzen, een hecht blok, of zoiets, dat heeft geen belang. Eigen alles eigen eerst, behalve de benen van een ander. En dan, als hij er voor uit moet komen : mijn naam is haas. Toch kon Wouter hem nog geregeld verschalken, zonder dat hij de bal kon afstropen. En in een prachtig samenspel met Wouter, Wout en Robin, scoorde Wouter zijn 2de.

De tegenstander werden stil, je ware angsthazen, om nog te verliezen van zo’n oude ploeg.

En weer konden ze rekenen op de capriolen van de man in het zwart, de omgekeerde goochelaar. Hij ziet dingen niet die wel gebeuren, terwijl dat de taak is van het publiek. In dit geval, overduidelijk controleren van de bal met hand en scoren in de lege goal. Applaus van de banken, en de eerste rij. Gejoel van de laatste man omwille van te doorzichtig.

Visboys voelden aan als doorsneden met zwaarden door die zelfde goochelaar, die niet meer wisten welke stukken hij aan elkaar moest toveren.

Zoals dat beginnende goochelaars betaamt, werd er ook met de kaarten gespeeld (twee gele), en moest een onschuldige kinderhand het lot bepalen. In dit geval echter in de eigen rechthoek, met logisch gevolg dat een penalty werd geblazen. Reeds voor de derde maal dit seizoen plaatste Wim de bal in de rechterhoek, voor de keeper dus de linkse én zoals je van rechtse rakkers kan verwachten, de slechte.

Wij konden de arbiter terug pruimen, en lustten meer, maar dat zat er niet meer in. 3-3 einstand dus, en 7 op 12 na drie uitwedstrijden.

Gans Blue Rabbit niet goegestemd en bij uitbreiding de helft van hoboken, zoals de volgende dag mocht blijken. Liepen die daar rond met lange tanden zeg. Met permissie gezegd een zeer onsportieve ploeg. Ik zou er persoonlijk niet van verschieten moesten er enkele blow-rabbits tussen zitten. Zo van die duracel-konijnen die aan de pillen zitten.

Achteraf bleek dat de ploeg niet zo sterk was als ze eruit zag. En eigenlijk hadden we het kunnen weten bij de eerste aanblik. Dat stoer konijn op de parking had last van myxomatose, een gevaarlijk virus voor konijnen, waardoor ze het zicht verliezen. En eerlijk gezegd daar leek het wel wat op. Lopen dat die mannen konden, maar wel blind naar voren, en geen enkele zin voor samenspel. Als we het over politiek mochten hebben, ik zou wel weten welke allusie ik zou geven, maar dat heeft nu minder belang.

Zoals het in Hoboken past, kregen we na de match een boke. En dat was welverdiend voor Ward, Dirk, Trikke, Wim, Luc, Sam, Yves, Wouter, Wout, Wouter, Robin.

Speciaal voor Dirk Engels, Wim, en Trikke die uit blessure terugkwamen, een toepasselijk citaat van Robert Waseige : “Den ene dak ies ne speler keblesseer, den andere dak ij ies zo fries as ne konijn op de plein"

Ook dank aan Piet en Danny, hevige supporters naast de lijn, wat jammer genoeg niet kon gezegd worden van Dimi, die nu al gebruikt maakt van het Deleau-statuut, voorzien om op latere leeftijd enkel te moeten komen wanneer goesting. Maar, eigen goesting eerst, gelukkig is hij nog te jong om te gaan stemmen (lacht).

Spijtig vooral, omdat hij vorige week de winning-goal maakte, en dat had hij vandaag ook gekund. Misschien deze week tegen welvaart.

Groetjes

Luc Sluyts