Visboys – Brik Pele : 0-0

Visboys tegen Brik Pele. Diegenen die reeds gokten op een paar woordspelingen over brikken en andere recyclageverpakkingen binnen f( r)ost plus, zeker nu bij de eerste koude, … wel diegene moet ik teleurstellen. Dit gaat over sport, meer bepaald voetbal met een vette knipoog naar het wielrennen. En wel hierom, onze immer gerespecteerde kapitein, Trikke, dweepte voor de match over de grootste belg ter wereld, met name Eddy Merckx. Die zou de dag daarop fietsen van zijn eigen merk komen verdelen onder de Torfs-werknemers, en Trikke is daarbij aanwezig.

’t Toeval – zo dat bestaat - wil dat we net tegen Brik spelen, en die naam verwijst ontegensprekelijk naar de kromste belg, ook een wielrenner, Briek Schotte, zeg maar Sjotte.

Als ik me niet vergis, dong hij ook mee in de prijskamp ‘grootste belg, hierin gesteund door een meute flandriens, maar daar ga ik niet over uitweiden.

Vooraleer verder te gaan met het verslag kan ik ook al verklappen dat de beste wielrenner onder ons – want dat lijkt de toekomst te worden voor velen – man van de wedstrijd was, alvast in mijn ogen. Een huzarenstukske als ge weet dat hij zelfs de meet niet gehaald heeft.

Visboys startte met sterke Jan in doel, Jan, Sam Vdv, Trikke en Luc in de verdediging. Tom, Robin, Sam en Danny bestreken het middenveld. Wouter en Tom beten de spits af.

Vorige week hemelde ik nog de arbiter op, deze week moesten we het weer zonder doen. De voorzienigheid bepaalt dan dat de uit-ploeg voor een scheidsrechter mag zorgen. In dit geval geen probleem, want een ploeg met de naam brik Pele heeft welzeker een zwarte parel in huis met een fluit. Zo was het ook, en hier hoort het liedje “zo’ne goeie hebben wij nog nie gehad”, gesteld dat ik kan zingen. Geen enkele reden, alhoewel genoeg slijk voorhanden, om met modder te gooien.

Slijk met hopen, het ideale terrein voor de nazaten van ijzeren Briek, die zijn faam te danken heeft aan heroïsche wedstrijden in weer en wind, wroetend, dasterend, slingerend, … .

Of zo hij zelf zegt, in het Kortrijks - potig, snel en afgebeten - een taal hem op het knoestige lijf is geschreven (sic) “ Tjolen, vrochten met force en demarreren, afzien en stampen tot ge niet meer weet van welke parochie gie zijt”. Tegen zo’n taal kaneuh de euh grootsteu Belg euh Euddy niet op, zoals  Trikke de dag daarop ongetwijfeld gaat ondervinden, maar zover zijn we nog niet.

 
De match zelf dan, Brik Pele begon furieus, maar we hielden goed stand, op alle vlakken.

Edoch, nog nooit zoveel terugspeelballen moeten geven aan Jan, die overigens zeer attent meevoetbalde. Zeker die keer toen ondergetekende een bal zeer slecht ontzette.

Wat opviel, die van Brik waren zeer snel, maar dan ook zeer snel, en dit gedurende gans de match. Gelijk coureurs demarreren, elkaar uit de wind zetten, het gat laten vallen, en intussen geen trap teveel doen. Dat laatste is natuurlijk een voordeel als het op voetbal en zeker op doel schieten aankomt.

Danny was alomtegenwoordig, goed meeverdedigend, maar ook tweemaal heel gevaarlijk aanwezig aan het doel van Brik Pele. Eén keer met het hoofd en één keer met de voet, maar jammer genoeg stond daar ook een goede doelman te keepen. Zeker te noteren was het ‘Wilfriedje* ’ dat Tom uit zijn sloffen schoot, namelijk op de paal of zeker op de doelman in de hoek bij een vrijschop. Ik hoef u hierbij nauwelijks te herinneren aan de renner Wilfried Nelissen die op die manier zijn loopbaan zag (lees niet zag) eindigen.

De tweede helft was dan weer in het voordeel van Brik Pele, een beetje zoals in de heenmatch.

En laat ons eerlijk zijn, zeker nadat Danny zijn plaats aan Wout had afgestaan. Niet dat Wout slecht speelde, Danny was gewoon outstanding vandaag, het fietst van al. Wout had zich daarvoor weggecijferd voor de ploeg door ietske langer dan voorzien langs de kant te blijven. Uit het goeie hout gesneden, die gast.

Die tweede helft had slechter kunnen aflopen. 3 keer viel de bal voor Brik naast de verkeerde kant van de paal. Tussendoor schudde Jan weer wat saves uit de vuisten. Wij konden daar 2 maal doelgevaar tegenover stellen. Telkens in de korte hoek, pal op de keeper.

Het is duidelijk dat we wat onder lagen in die periode. En dat werd spannend (nou ja) toen ze hun geheim wapen bovenhaalden, een speler met nummer 88. En dat is om evidente reden en zeker niet toevallig een hommage was aan hun voorganger de genoemde Alberic Schotte. Die zou immers dit jaar 88 geworden zijn, en hij is gestorven op de dag van de 88ste Ronde van Vlaanderen (waaraan hij 20 maal deelnam, maar dit geheel terzijde). Dat was voor de liefhebbers op 04.04.04. En die gast zelf zag eruit als een echte flandrien, weliswaar niet op sportgebied, maar wel door zijn wezen, dijbenen gelijk nen Brabander, rode bolle wangen van ’t goe leven, iemand die gemakkelijk een groot gat kan slaan en een harde trap die door tonnen boter gaat  … . Zoals Jan uit twee harde pegels op doel mocht ondervinden, maar hij wist er heel goed raad mee. Leuk verzetje voor hem.

Brik Pele claimde nog een penalty voor vermeend handspel maar kreeg die niet van de puik leidende scheids. Die hield eigenlijk heel de match fluitend onder controle. Beide ploegen hielpen daar wel een handje bij … en hielden uiteindelijk de score in evenwicht.

Ons spurtwonder Robin kon deze keer zijn vorm niet etaleren, constant plakten 2  wat zeg ik 3 Brikken op hem. Bonen gefret zeggen ze in Lier. Onze andere spitsen, Tom en Wouter hadden een eerder slechte dag, flanellen benen,  zoals dat in wielerjargon heet. Op middenveld en achteraan waren we al blij om te kunnen volgen. Zodat we al bij al gelukkig mochten zijn met het gelijkspel.

Het had misschien anders kunnen lopen als Flosh erbij was geweest. Die draagt als doopnaam Jozef –je weet wel de timmerman ten tijde van het jaar Nul-nul -  en zoals Michel Wuyts ongetwijfeld in veel sappiger taal veelvuldig en omstandig gezegd heeft : coureurs –ook Brik- zijn als de dood voor de man met de hamer. Een lezer met een beetje gevoel begrijpt dat ik van deze – ik beken ootmoedig - vergezochte verwijzing gebruik maak om herinneringen aan vriend-visboys  levendig te houden.

Tot slot,  symbolischer kan het haast niet, voor de eerste keer dit seizoen eindig ik de match gekwetst, aan het zitvlak, en dat is zoals je allicht weet een typische rennerskwaal. Toeval bestaat niet.

• PS Wat de scheids voor volgende match betreft, hou ik mijn hart vast. Met dit weer en dichtbij de feestdagen is de kans groot dat er geen komt opdagen. We spelen thuis en dus zit het er dik in dat het weer een klungel zal zijn (ik heb u al uitgelegd dat de voorzienigheid dat bepaalt).

 

 

Luc Sluyts