Beste allemaal, sorry dat dit verslag wat laat is, maar dat ligt aan de post. Ik weet het, goedkoop excuus, maar toch waar. Nu liggen ze weer dagelijks in de belangstelling omwille van pestgedrag van enkele postmannen in Wezembeek-Oppem, maar daar wil ik het verder niet over hebben, want dat is een triestig verhaal. Waarover dan wel?

Ik heb het zaterdag mogen meemaken dat de post niet alleen briefwisseling leest, maar er ook nog commentaar op levert, gratis en voor niets. En dus moet ne mens op z’n woorden letten.

’t Commentaar was geleverd aan ‘het schrijverken’, en het verwijt was dat het een slecht verslag was. Wel dan heb ik goed nieuws bij deze, want ditmaal was er wel een scheidsrechter aanwezig en dus kan het verslag niet anders dan beter zijn.

Bij nader inzien was dat misschien wel het fundamentele verschil met de vorige match.

Want net als vorige keer speelden we eigenlijk weer een thuismatch voor de post, op hun eigen, ons te grote terrein, met een volgeladen supporterswagen. Net als vorige keer begonnen ze snel de bal rond te spelen, maar ditmaal viel er in de eerste minuten gelukkig geen goal uit de lucht. Alhoewel op zuiver voetbalkunnen de underdog, konden we steeds vrij vlot ontzetten en  sporadisch ook ne keer uitbreken. Die eerste helft was het middenveld duidelijk voor de tegenstander met de steeds goed combinerende kapitein, en de infiltrerende nummer 5.

Doch onvoldoende om echt gevaarlijk te zijn … ook al omdat onze keeper goed en attent stond mee te spelen. Gaandeweg stopte de post met lopen, en begonnen ze op ons tempo te spelen, waardoor we meer in balbezit kwamen en ei zo na konden scoren bij een counter. Een heel goede reflex van hun goalie verhinderde dat.

Het spelbeeld veranderde niet veel in het begin van de tweede helft. Dezelfde spelers op post. Bij ons was dat makkelijk te verklaren want we hadden geen reserve-spelers voorhanden. Spijtig genoeg moesten we immers enkele sterkhouders missen, onze skiërs Tom, Yves, Jan en Danny. Waren zij erbij geweest, dan hadden de supporters nog meer zwarte sneeuw gezien.

Die van de tegenstander dan, want zij moesten  lijdzaam toezien hoe de slag om het middenveld verloren werd. Piet, Sam, Trikke en Robin vingen de bal hoog op en konden hem dikwijls in eigen rangen houden. De kapitein moest steeds verder weg de ballen ophalen en de rest miste op dat moment de nodige creativiteit. Het is niet aan ons om te oordelen, maar misschien zaten de vervangingen er ook voor iets tussen. Slecht gebriefd?  In ieder geval, rond die tijd konden we scoren, langs wie anders dan Robin. 1-0 voor en verdiend, althans volgens ons, want aan het spitse-commentaar van de tegenstander te horen, zagen zij dat wel anders. Akkoord ons voetbal achteraan is niet altijd oogstrelend. ’t Is alleen zo dat we daar met mensen spelen die weten wat ze kunnen en vooral wat ze niet kunnen. En zoals steeds blonken enkelen weer goed uit in het van dichtbij dekken van de directe tegenstander. Met succes. Niet dat de post niet meer gevaarlijk was, zeker niet. Ze kwamen zelfs enkele keren dicht bij een doelpunt. Gelukkig waren we door de vorige match gewaarschuwd, speelden we wat krachtiger en lieten we ons niet zomaar wegdrummen. Een pluim voor Jan, maar vooral Wim en Sam achteraan. Wesley keepte foutloos en haalde met veel presence een bal uit de winkelhaak.

Zelf was ik intussen in min hoofd al aan het verslag aan het schrijven dat net daarvoor geteisterd was door een afstandschot van één van de aanvallers. In mijn hoofd dreunde reeds de kop van het verslag : “de genaamde D.P. schoot tekort, net als de ploeg met dezelfde initialen, omdat de verdediger er zijn kop voorgooide, net zoals alle visboys”. DP, een goede voetballer overigens, maar ondanks zijn post-uur een beetje lichtgeraakt toch. Op die manier versierde hij een vrijschop vlak bij de backlijn, maar ook die werd vrij vlot gepakt door onze doelman.

Bij een counter toonde Wouter nog eens zijn opportuniteit door van ver op doel te schieten. De doelman liet de bal gaan en stond bijna voor paal. De bal kwam soms sneller terug dan dat hij verstuurd werd, “terug naar afzender” heet dat in het gekende jargon.

Het uitverdedigen, nochtans één van hun specialiteiten in de vorige match, eindigde teveel uit. De stand had trouwens hoger kunnen zijn, ware er niet de dekselse kofi die bijna gans de match zijn snelheid en balrecuperatie liet bewonderen. En natuurlijk ook door het missen van een torenhoge kans op het einde van de match door Sam, die voor de rest net als dat schot op een hoog niveau speelde.

Ik hoor u al vragen hoe het dan komt dat er op het einde van de match toch 1-1 op het wedstrijdblad stond? Door een penalty begot. Er zijn er die beweren dat je zulke goals in de eindbeoordeling niet moet meetellen. Zeker niet als ze voorafgingen door een aanvallende fout op Wout, die wat body mistte. De verdedigende fout van Luc die erop volgde, verrechtvaardigde volgens de goed fluitende arbiter de elfmeter, feilloos omgezet door de elf, op voetbalgebied nochtans niet bepaald een elfje.

Maar ja, voetbal is geen sprookje. Een gelijkspel in een derby, of zelfs een morele overwinning blijft anders toch een mooi verhaaltje, zeker als er op het eind nog iemand het varkentje meent uit te hangen. Meer nog, we schrijven weer een hoofdstuk verder, eentje waarin we weer meespelen in het titeldebat. Wie nu al op zijn paard zit, vraag ik toch eerst verder te lezen. We mengen ons in het titeldebat, niet als één van de betere ploegen, wel als een soort scheidsrechter, gezien we na 4 punten tegen Blue Rabbits ook punten afpakken van de tweede op post. Komen nog: Granico, Kloosterstraat en tweemaal Kalfort. Ik ken er die hopen dat we nog stunten, ook al vinden ze dat we stuntelig voetballen.

 

En wie dacht dat ik alleen het anagram van post en pots aankon (zie vorig verslag), hierbij een ruimere versie. “Voor ze zich de spot van de man met de pots op de hals halen, spoedt de post zich om een dopset die ‘posted is in one of the english depots’, en negeert hierbij de stop” .

 

 

Luc Sluyts