Schonenberg-visboys : 0-3

Freek de Jonge heeft gelijk : er is leven na de dood. Hem draag ik bij deze op als winnaar van deze zaterdag. Neerlands hoop in bange dagen biedt soelaas, althans voor mij. Nog maar een week geleden zaten we te kankeren, omdat we ondervonden dat er meer in zat. Vreugde en verdriet liggen dichtbij elkaar in het voetbal, net zoals in het leven. 

Je hoort me al komen, niet toevallig kwam de wederopstanding tegen schonenberg. Want een hoop is dat ook geen berg. ‘t Heeft ook iets bijbels, mystieks … zomaar iets dat uit het niets tot een zegen leidt. Freaky, of toch iets xanders?

Ik zal proberen objectief te blijven, wat niet makkelijk is in een euforische bui. De tranen en buien ervoor hadden ermee voor gezorgd dat het veld geleek op het terrein van het belgisch kampioen veldrijden 2007. Spelen of niet, een spelletje van wellens, nietes. De scheids, modderfiguur van dienst, vond van wel,

In ons verbond is er nog zo’n veld, op de schorre, gekend als poel des verderf met goudbloemers en andere deebee-len. In niets te vergelijken met dit plein dat puurheid uitstraalt. Een akker met 6 palen erop, afgeboord met een beeksken en overlangs, nen tap en een schuurken om te douchen. Terwijl ik bij de schorre eerder aan schurken denk.

Dat alleen, misschien voor de laatste keer kunnen meemaken, is een plezier.

Het slijk der aarde zomaar voor het rapen, zo heeft Trikke het graag. In die omstandigheden boert hij goed, en dat mag je in dit geval letterlijk nemen. Ook Danny Deleau (van het water) voelde zich als een visje in het water. Een reuze-match hebben die gespeeld, en tel daar onze Wim ook maar bij. Ook op het appel, Jan Nuyts, Robin, Piet, Luc, Tom, Wouter, Sam en  de wederopstandige Freek de jonge. Jan Heylen had er 10 km lopen voor over om te komen, juist ietske te laat, maar op tijd voor de tweeden time, net als Yves die ertegenop zag de berg te beklimmen maar het toch deed na aandringen.

Net als vreugde en verdriet ingebakken zit in het voetbal, kan je dat ook van pijn zeggen, en de één kan daar ietske meer van verdragen dan de andere. Vandaag had bijna ieder een beetje zijn pijn, maar toch verbeet ieder die. Meer nog, ieder zette  zijn beste beentje om de tegenspelers op een hoopje te spelen. Het leek wel op een missie, en sta me toe te zeggen voor onze voorzitter, althans dat was mijn overtuiging.

Robin zijn enkel, Tom zijn kuit, Wim zijn lies, Piet zijn heup, Luc zijn bil, Wouter zijn asem, Yves zijn rib, Jan gewoon stijf van het lopen  … Bij Trikke lag duidelijk iets op zijn maag, en Sam geraakte maar met hakjes over de sloot.

Maar van aanmodderen geen sprake, integendeel we namen de match direct in handen. De keeper stond even voor paal, waardoor de bal in hoekschop verdween. We kregen zo nog enkele kansen, maar de bal wou er niet in.

Gelukkig was er in die fase Jan die zijn doel gaaf hield met een puike tussenkomst (en dat zonder zijn handen te gebruiken). Later in die eerste helft bleeft hij soeverein keepen waardoor de tegenstander de helft van zijn mogelijkheden verloor, hier niet in het minst geholpen door een ervaren verdediging die je niet zomaar met een kluitje in het veld stuurt. Te noteren Piet, Wim, Trikke en Luc. Ook zeker te vermelden zijn de talrijke tussenkomsten van Tom die op één been (letterlijk én verdienstelijk) het middenveld doorploegde.

Aanvallend was er ook een goede doorstroming. Robin en Sam waren alomtegenwoordig en schoven steeds goed in. Danny dweilde heel de rechterkant af, met maar één uitschuiver, zonder erg evenwel. Wouter en Freek de jonge bleven vooraan goed aanspeelbaar.

Dit leverde uiteindelijk toch een doelpunt op … met wat leek op een halve, zijdelingse omhaal van Tom aan de tweede paal. Dicht naar de pauze dreef Robin de bal links langs de puik keepende doelman binnen. 0-2 met de rust, waarna Piet graag en bewust wisselde met broer Jan. Iets na de herneming gebeurde hetzelfde met de gewezen schoonbroers Tom en Yves.

Toeval of niet – wie durft nog beweren dat dit niet bestaat na het lezen van het wekelijks voetbalverslag- kwam de tegenstander iets meer in de match. Zij sloegen met name het middenveld over, waardoor er iets meer snelheid in de match kwam.

De Mechelaars slaagden er zelfs in te scoren, evenwel uit duidelijke buitenspelpositie. De scheids verslikte zich door eerst naar de middenstip te  wijzen, maar in het nauw gedreven door een inzicht van boven, of waren het toch onze wijdse gebaren en de roep om gerechtigheid. Met modder gooien was juist niet nodig. Eerlijkheid bestaat nog. Er is wel degelijk hoop.

Van hoop gesproken, Trikke’s buik en darmgevoel werden nog meer op proef gesteld door een succesvol opwippertje van zijn zoon over de keeper die zich in deze match nog eens van een andere kant liet zien. Emoties van vader op zoon, en dat nog veel kunnen meemaken, ik wens het alle vaders van onze ploeg toe. ’t Schijnt dat het buitenspel was, maar als ik van één ding 100 % zeker ben dan is het dat Freek niet in offside stond. Op mijn communieizieltje, dat even opzij keek toen ik met een beetje late tackle de enkel van de kapitein onderuithaalde, en bij nader inzien heel de kapitein. Gele kaart maar die had ik er voor over, om zoals gezegd en nu een beetje pathetisch herhaald, de zege binnen de ploeg te houden. En dat lucte, al moest ik er mijn kop voorleggen.

Op hoekschop kregen die van Schonenberg de bal nog eens over de lijn, maar wel nadat ze onze keeper Jan in de grond hadden geboord. Wat die zich allemaal schijnbaar voor zijn plezier op de rug haalt. Terecht afgefloten, keepers dienen beschermd, al kan Jan wel tegen een opstootje. Voor de rest eigenlijk een sportief matchke, met mooie 0-3 cijfers. Bij de tombola achteraf ook niets dan winnaars bij de visboys. Voor het geluk geboren zeker, … maar soms moet je eerst een beetje dood voor je weer kan leven …

En dat is de les van de laatste weken. Spijtig dat de voorzitter, DE (met de juiste initialen want voor zo iemand volstaan de onbepaalde lidwoorden het en een niet, althans toch niet in mijn beleving) voorzitter, deze calvarietocht aan den lijve moest ondervinden. Gelukkig heeft hij ervaring in bergbeklimmen. Hoop is in die omstandigheden dan ook gewettigd. Ik wist dat hij altijd ietske meer had dan de anderen, en dat is nu ook wetenschappelijk bewezen. Wel zou ik hem bij deze vragen, het soms eens rustiger aan te doen, want het lijkt me in deze ook geen toeval dat er een serieus signaal nodig was om hem stil te krijgen. Dirk, het beste.

En zoals we het opstekertje van Freek de jonge zullen blijven onthouden : er is leven na de dood, ook na de voetbal. Santé, en dat betekent in het vlaams gezondheid. Modder waarom leven wij? Daarom mijn jongen, daarom.

 

Luc Sluyts