Granico – Visboys : 2 - 0
Zaterdag 14 april 2007, vollen bak zon op een hard pleintje naast een vliegveld, en niet zomaar een partijtje, want tegen de leider, met name Granico. Tegen granny en co, een matchke uit de oude doos, met voor de tweede keer op rij een vrij jonge ploeg op het veld vanwege the good old visboys. Allee ’t is te zeggen, Piet, Trikke, Jan, Dirk en Luc die zoals d’ouden zongen en Yves, Sammen, Wim, Wout en Wesley die mee kwamen piepen. Zo piepten de jongen, dat kon je bij Sam VDV letlerlijk waarnemen, vanwege te weinig lucht.
Bedoeling was vrij gesloten te spelen, en dat lukte ook wonderwel. Granico liet de bal rustig rondgaan en deelde wat prikjes uit. We konden vrij makkelijk ontzetten, gezien de massa ervaring achteraan. Vooraan hield Wesley zich steeds paraat, en in het midden deden Yves, Sam, Wout en Piet méér dan hun best. En als er al eens een schot tussendoor kwam, had Jan ‘m beet, als was het een oud kunstje. De grannies lieten zich meeslepen in ons ritme, waardoor zij het kalmer aandeden, en eigenlijk wat rond de pot draaiden in het middenveld, zoals bomaatjes wanneer ze rijstpap aan het maken zijn, met lijf en leden bewegend, maar vooral ter plaatse blijven trappelen.
Net op moment dat wij al eens konden uitbreken, trok daar ene een streep, te vergelijken met een incontinente bejaarde in een rustoord die besloot het die dag eens zonder pamper te doen, wegens te warm. Los in de winkelhaak, naast het koppeke van Luc die geen kans kreeg te reageren, en eveneens naast dat van Jan wiens zicht hierdoor belemmerd was. Handen op elkaar voor zo’n pot, een wereldgoal. Nauwelijks was die streep getrokken, of dezelfde persoon maakte er nog één, uiteraard met een reukje aan. Penalty, waarvan niemand weet waarom hij gegeven is, één van de grannies was zelfs vergeten te vallen.
Niet het beste moment van de scheids, nadat hij tevoren wel een paar behoorlijke beslissingen had genomen. De tegenstanders claimden 2 keer voor hens, maar die vlieger ging gelukkig niet op. Hoogstens kan je ze zeggen dat ik aan het uitbeelden was hoe een echte seingever op een vliegveld zou moeten werken.
Jammer geldt ook hier het axioma van het voetbal van het laatste seizoen: zet een behoorlijk aantal supporters langs de kant en de scheids laat zich van zijn smalste kant zien. In dit geval kan je dat heel letterlijk nemen. Het was of er stond een lucifer, en dan ene die ons de duivel begon aan te doen. Granny en co deden zoals alle oudjes, aannemen en wegsteken. Eerlijk gezegd, we zouden het ook doen. Maar toch spijtig om in zo’n sportieve match de veel sterkere tegenstander zo’n cado te doen. Zeker omdat net daarvoor Wesley het onderspit had moeten delven in de grote backlijn, voor wat moest doorgaan als schouder tegen schouder. Moet daar een tekening bij, of weet iedereen waar bij grannies de schouder hangt na een leven lang water dragen naar de zee.
Ge zou het voor minder op uw heupen krijgen, maar ook daar was het te warm voor. 2-0 ruststand en ook eindstand, maar zeggen dat er intussen niets gebeurd was, is de waarheid serieus geweld aandoen. Alles wel beschouwd, hadden we nog kunnen gelijkspelen. Minstens 3 doelrijpe kansen, en enkele mogelijkheden waarbij de laatste pas het wat liet afweten, kan ik voorleggen om dat te staven. Allé, ze hadden het nog heel warm kunnen krijgen, want achteraan bij ons hadden we de aanvallers in onze zak zoals ze dat zeggen. Zoals oud zwijn in nieuwe zakken, begonnen ze tenauwernood van ver op goal te schieten, maar ook die vlieger ging natuurlijk niet op met Nuytske in het doel. Hij heeft zelfs niet moeten zweefvliegen om een balletje te pakken, alleen maar bij de pinken te zijn.
Spijtig genoeg veranderde dat allemaal niet veel aan de stand, zoals reeds aangegeven. Met dank aan de scheids, stilletjesaan een oud zeer.
’t Moet zijn dat het waar is, want zelfs hun eigen supporters kwamen dat zeggen, al zeiden ze er in één asem bij dat ze nog nooit zo slecht gespeeld hadden. Nu is dat een verhaaltje dat we wel meer horen na een wedstrijd tegen ons.
Al bij al, het moet gezegd zo u dat al niet begrepen had, een gelijkspel had zééér gevleid geweest, want granny en Co waren gewoon beter. Zeer technisch aangelegd, heel beweeglijk en geduldig, … hun plein kon wel wat beter, dan is zelfs dat van den opa (ons vroeger terrein in Vremde) beter. Om kampioen te spelen is het plein minder van belang. Ze hebben alles zelf in de hand, gewoon op eigen oudje alles winnen, en ze stijgen, net als hun geburen van het vliegveld.
Maar dan zullen ze tegen de post in de volgende wedstrijden toch uit een ander vaatje (en dan doel ik niet op het drankgedrag van de postmannen) moeten tappen. De post heeft zowat hetzelfde spel, alleen wat steviger op de persoon, granny of geen granny. Bij de post hebben oudjes van dagen weinig meer te verwachten nu ze zelfs hun zuurverdiende pensioen zelf van de bank moeten halen. Enne als de postman twice moet bellen, dan heeft dat meer te maken met hardhorigheid dan met het afleveren van een postsexque.
De kans dat ze een koekje (zo’n grany van LU bijvoorbeeld) van eigen deeg krijgen, is niet gering. We zijn benieuwd, we hebben in ieder geval het spel eerlijk gespeeld, en tegen al de eersten in de stand ons best gedaan. Ook nu, Jan Heylen kan het zelfs een beetje getuigen. Alhoewel hij niet kon meedoen omdat hij naar eigen zeggen geen versnelling had, is hij toch komen kijken, met de fiets nog wel. En dat zonder versnelling, chapeau.
Luc Sluyts
