VISBOYS – BLUE RABBITS  2 – 2

Ne mens denkt al vlug dat hij alles gezien heeft, of meegemaakt. Telkens weer blijkt dat uw gedachten je op een verkeerd been zetten. Voor visboys geldt niks anders, en voor mij evenzeer. U kent intussen mijn obsessie om scheidsrechters te willen doorgronden, te weten wat hen stuwt, wat hen drijft, … . En ook de voorbije weken werd ik in deze studie op mijn wenken bediend. Als het mij toegestaan is twee voetbalweken in één verslagske te gieten, en daar ga ik van uit dan moet ik onbedaarlijk denken aan Laurel en Hardy, Peppi en Kokki en zo u wil Bassie en Adriaan. Dat het dan moet gaan om een kleine dikke en een lange smalle ligt nogal voor de hand, maar als u er zomaar vanuitgaat dat het dan om te lachen was, dan zit u er naast … net als de scheids in de match tegen blue rabbits.

Eerlijkheidshalve, en om zeker niet te vergeten, de scheids van de match tegen welvaart  was heel goed. Wat een hemelsbreed verschil tussen die 2, spijtig dat ze niet samen konden acteerden.

Misschien toch een woordje uitleg over de matchen zelf, want anders lullen we al zo hard als Debby en Nancy, nog zo’n dolkomisch duo tegenwoordig. Die gaan voor geluk, en dat moesten we toch wat ontberen deze matchen.

De eerste match begon al goed. Een kleine zwaargebouwde kerel diende zich aan als arbiter. Hij kon zij geluk niet op toen hij Jan op zijn nummer wees en Yves diets maakte dat zijn liesbroek van dezelfde kleur moest zijn als zijn broek (het was toen dat onze Wim zich een liesbreuk lachtte). Ging ook nog eens met nodige commentaar de netten controleren … waaruit moest blijken hoe professioneel hij wel was. Het enige dat dat  bewees was dat hij de reservebal onder zijn truitje meehad, of daar leek het toch op.

“Kijk voetballerkes, hoe ik het reglement ken, ge moogt van geluk spreken dat er geen controle is zodat ik jullie onvolmaaktheden door mijn vingers zie”. Hij mag van geluk spreken dat er geen controle was, want ze zouden zien dat hij tegen de regel zondigde van harder op te treden tegen brutaal spel. Hij reageerde niet of nauwelijks op de harde tackles van de Blue Rabbits, waardoor de match steeds feller werd in het nadeel van Visboys, die intussen rustiger voetbal gewoon zijn.

Nu het dient gezegd, Blue rabbits waren hiermee niet aan hun proefstuk, dat hadden ze in de heenmatch al uitgebreid getoond. Mannes, mannes, wat een rotmentaliteit, een stelletje beunhazen eersteklas (waar hun ambitie hen waarschijnlijk nooit naartoe drijft).

Het gevoel gerold te worden door de bolleboos werd alleen maar groter toen ze rechtstreeks mochten scoren uit een vrijschop die hoop en al op basis van obstructie (en dus onrechtstreeks) kon geblazen worden. Rechterhoek binnen. Niet veel later gevolgd door een goal als gevolg van een ingooi die ons toebehoorde maar toch aan de blue rabbits werd toegekend. Meer is niet nodig om ondergetekende teleur te stellen met zoveel onrecht.

Wouter D kreeg daarbovenop geel voor reclameren na twee doodschoppen. Waarschijnlijk daardoor trok ik de deur toe toen een Roger rabbit op mij en een ogenschijnlijke goal kwam afgesneld. Geel was mijn deel, maar achteraf bleek het bij te dragen tot een goede uitslag. Zelf konden we uit één van onze enigste kansen scoren … het was onze kapitein Trikke die voorop liep in de strijd en scoorde na een schermutseling voor doel. Dimi die vorige keer verzaakte aan de wedstrijd tegen les bleus, was ditmaal wel van de partij, verdienstelijk, maar voorlopig zonder teveel doelgevaar. Hetzelfde kon gezegd van Wouter Delbaere en Robin Willems. Achteraan hielden Jan Heylen, Luc Sluyts, Yves Van Hoof,  Dirk en Patrick Torfs het blauwe gevaar op afstand, mede geholpen door Sam, Robin en wederom een beresterke Danny.

In de tweede helft bleef Mannes, de benensneller, van het veld en dat scheelde (minstens nog een been). Wouter en Wout kwamen op. In die tweede helft konden we maar niet scoren uit enkele voortreffelijke kansen.

De hertimmerde verdediging met de twee deleau’s in plaats van Dirk en Jan, bleef ook nu overeind. Een paar keer werd het hachelijk, maar toen keerde een voortreffelijke Jan Nuyts het gevaar. Dimi trok méér dan zijn streng op den back, en ook ikzelf stond in de bres. Ik had zelfs de indruk dat de spitsmuizen, zo noem ik de aanvallers van het legertje blauwe konijnen,  een beetje (teveel) ontzag hadden gekregen voor ons ouwe ratten.

Midden en vooraan werd gevochten en enkele mooie acties bijeengevoetbald maar de goden en de dikke vriend van rabbits waren tegen ons. Het dient gezegd dat hij na de rust de match wel meer in de hand had, maar ook niet meer dan dat.

En dan, het gelukkigzalige moment van een voetballer. Uit één van de talrijke corners van Wouter scoorden we in de laatste minuten, met een beetje hulp van de keeper. Gerechtigheid, en dit onder het goeddunkende blik van Wim, Carl en Dirk Engels die ons langs de lijn aanmoedigden. De blue rabbits waren niet te pruimen. Hun klaaglied dat wij er de oorzaak van waren dat ze de titel ontliepen, klonk ons als muziek in de oren, de blues man, the blues. En natuurlijk ook ziggezagge hey hey