Visboys-CCB : 3-2

Net als vorig verslag maak ik graag een bruggetje, van Burcht naar berucht. Eén eetje meer, en wel één van extreem rechts. Vergezocht? Dacht ik ook, tot ik wat dieper op de materie ben ingegaan in je reinste spionage-journalistiek. Ik veronderstel dat je enkel verder leest als je nieuwsgierigheid is aangewakkerd.

Eerst naar het voetbal, CCB was de komende tegenstander. Een ploeg onderaan de rangschikking die weinig of geen adelbrieven kan voorleggen tot hiertoe. En laat ons eerlijk zijn, een naam die ook voor de rest weinig te zeggen heeft, laat staan inspiratie kan bieden voor een verslag (tot de schuilnaam zijn ontmaskering vond door ondergetekende).
Maar ook om een andere reden konden we er als Visboys niet gerust in zijn. Enkele mannen die het verschil kunnen maken, namen om uitéénlopende redenen een dagje vrijaf. We denken dan onder andere aan Jan Nuyts, Trikke, Wouter Delbaere, Tom, Robin, … De vraag was zelfs of we überhaupt een ploeg op het veld zouden krijgen, omdat sommigen liever van de veld bleven wegens kleine of grote kwetsuren. Uiteindelijk is het ons toch gelukt, maar het geloof in een goede afloop was niet al te groot. Voor onze nieuwe reserve-keeper, Wesley Teurfs niet de meest voor de handliggende blijde intrede natuurlijk, maar dat bleek achteraf goed mee te vallen. Maar dan loop ik al vooruit op het matcheinde, en dat kon van de scheidsrechter niet direct gezegd worden.

Net als de vorige 2 matchen bestond de tegenstander volledig uit jonkheren. Bovendien kozen ze het windvoordeel. En zoals je weet, zijn de lusten van jonge adel meestal gebaseerd op lucht. In de eerste 10 minuten maakten ze het ons knap lastig, maar daarna volgden we gezwind hun tempo. Meer zelfs, op de count-er maakten we er 1-0 van via Piet, een kopbaldoelpunt dat ergens vertrok vanuit de heup, zo krachtig, zo diep, … en zo mooi.
Intussen waren we Yves (last van de kuit) en Kristof (knieblessure) reeds verloren. Zij werden vervangen door Sam en Danny. Over die blessure van Kristof valt nog wel wat te zeggen, omdat de scheids zich bij deze gelegenheid voluit op de voorgrond heeft misplaatst. Kristof, tot dan méér dan de evenknie van zijn tegenstander, werd gedwongen tot een knieval. Pijnlijk geval, dat was duidelijk. Jan haastte zich om te kunnen diagnosticeren, waarop de arbiter aanmaande dat Kristof recht moest staan. De zelfverklaarde king-esist zag vanop afstand en oordeelde dat het niets was (enkel kruisbanden uitgerokken). En dat was niet om te lachen. Met zijn fluitje in de hand had het er veel van weg of hij was de moderne versie van de nar-cist, zo’n gekleurd manneke dat in diverse koningshoven dacht dat hij de anderen kost wat kost moest vermaken. Maar genoeg daarover.
Terug naar de match, CCB bleef het balletje rondspelen zonder veel snelheid te maken. Ze dolven daarbij hun eigen graaf, en kregen er nog een tegendoelpunt tegenaan. 2-0 voor visboys, via Wouter met medewerking van de weinig balvaste keeper : uitgetrapte bal onderschept door Wouter. Enkele kleine tegenstoten ten spijt, kwamen we tot rust … de wetenschap rijker dat we nu al drie keepers hebben waar we op kunnen rekenen … en dat Sam een 4-tal CCB-ers tegelijk in zwang kan houden.

In de tweede helft kwamen we dankzij de sadomasochistiche neigingen van enkele van onze spelers, waar markies de sade een puntje aan kan zuigen, goed weg. Piet, Wim, Sam Vandevelde bleven te been (soms letterlijk op minder dan 1 been …) ondanks de pijn. Toen Piet het volledig op zijn heupen kreeg, maakten we de match uit met zijn tienen. Toen was het al 3-0 na een kopbal van Sam Dom op corner.
De scheids meende dat hij moest ingrijpen om ons geen tijd te laten verliezen. Zo probeerde hij te bepalen wie van ons moest ingooien, terwijl hij enkel bevoegd is voor het buitengooien.
Het gevolg was wel dat hij hiermee het moreel van CCB opwakkerde. Waar ze tot dan chevalier seul speelden op de plaats en moment van de waarheid, begonnen ze zowaar samen te spelen en sneller te combineren. Hun aansluitingstreffer was tegelijkertijd een geluksgoal, maar ze telde wel. 3-1 en Wesley bleek dan toch klopbaar. Visboys kon daar enkele visuele voetbalstandjes en resultaatsvoetbal tegenover stellen, maar geraakte stillekensaan toch verdrukt in de rechthoek.
Verdrukking, daar weten ze bij de adel alles van, maar echt afmaken konden ze gelukkig niet.
Vroeger hadden ze daar ridders voor, nu moest het voetvolk het zelf doen. Verder dan nog een eer-reddend doelpunt kwamen ze gelukkig niet. En ondanks de hulp van de arbiter die de klok bijna terugdraaide tot in de middeleeuwen, inmiddels verheven tot baron van ergernis bleef dit de eindstand.
Waarom hij liet overspelen is mij wel duidelijk. Heel de gewijde geschiedenis is de adel erin geslaagd onderdanigen voor de kar van hun vertier te spannen, en zoals algemeen bekend is de adel niet vies van overspel. Net of het gras groener is aan de overkant, als ik me eens een woordspelingske ivm voetbal mag permitteren.
Als de vazal van dienst op méér gehoopt had als tegenprestatie, dan moeten we hem teleurstellen, verder dan meneer de kinesist zal hij niet geraken. Zeg dat de jan het gezegd heeft. De tijd zal dat zeker nog wel uitwijzen.

Een goed resultaat voor een gehavende visploeg, is de eindconclusie. En eigenlijk zijn onze verwondingen niet zo verwonderlijk in het licht van het journalistiek onderzoek van ondergetekende. Nu het matchverloop bekend is kan ik daar wel even over uitweiden.

De aandachtige lezer heeft de diverse hinten al begrepen, maar kent hij zijn geschiedenis nog? Meermaals wordt verwezen naar de edelen, en dan bedoel ik niet die bal in de edele delen van Kristof, … maar aan een andere pijnlijke herinnering uit de historie, namelijk de fratsen ontsproten uit het brein van Baron – ’t zal uwe gebuur maar wezen- de bonvoisin. Die baron die ook in de bende van nijvel, de roze balletten en als vriend aan huis bij Nihoul genoemd wordt, heet in die kringen de zwarte baron. U begrijpt direct mijn nieuwsgierigheid als je weet in welke kleuren CCB speelt, wit en zwart met name. Ik ga door, de bonvoisin wordt in één adem gelinkt aan de CCC, u weet wel de cellules communiste combattantes, een zeer dynamisch links ploegske in dienst van rechts. Geheel terzijde, de baron is ook medebeheerder van CCA, een kledingzaak die bommenvol geld opbrengt op de kap van het gewone volk, maar dat heb ik maar van horen zeggen.
CCB is dan ook niet meer maar tevens niet minder dan de knokploeg van den baron, les cellules combattantes du baron, wekelijks aan het oefenen in schoten op doel, op afstand of van dichtbij, en van een aanslag op lijf en leden ook niet vies. Zoals aangegeven vooral gerecruteerd bij de jonge adel, getuige de titelatuur die op hun rug af te lezen was.

Qua voetbal houdt dit alles maar één waarschuwing in, oppassen als een extreem-rechts op links opereert. Onrust gegarandeerd. Gelukkig hielden we het hoofd koel en hadden we een geheim wapen om ons recht te houden. Vandaag was dat onze eigenste DOM, tevens symbool van de geestelijkheid, of de geestigheid zo u wil. Ook dat is een feit in onze gewijde geschiedenis, deze stand (of zijn standjes) had altijd het overwicht op de adel, die wel mocht pronken met pracht, maar de echte macht ontbeerde. En dat was vandaag niet anders.

Gevolg, we staan er weer riant voor, en voor wie ietske afweet van het protocol*, met al die uiteenlopende talenten staan we op schema voor een titel en of andere heerlijkheden.
Graaf hé.

• Het verlenen van een adellijke titel of de opname in de adel, gebeurt in België volgens welbepaalde regels. In de schoot van het Ministerie van Buitenlandse zaken fungeert een 'Adviescommissie voor de adellijke gunsten' die bestaat uit een twaalftal onafhankelijke leden, de helft Franstalig, de helft Nederlandstalig, de helft edellieden, de helft niet-edelen, met nagenoeg één derde onder hen vrouwen. Jaarlijks bereidt deze commissie volgens eigen inzichten en volgens suggesties die haar worden overgemaakt van uit uiteenlopende hoeken,een lijst voor van - in de recente jaren een twintigtal - personen van wie de verdiensten van dien aard lijken dat ze een dergelijke onderscheiding verdienen. Ze worden daarbij exemplarisch geacht voor meer uitgebreide groepen: de academische wereld, de kunst en literatuur, de magistratuur, de ambtenaren, de bedrijfswereld, de sociale werken, de caritatieve hulpverlening, de sport- en ontspanning, enz. Op het einde van haar jaarwerking, maakt de commissie een lijst met suggesties over aan de Minister van Buitenlandse zaken. Die kan de voorgestelde namen aanvaarden (wat hij meestal doet) of er schrappen en eventueel aan toevoegen (wat ook soms gebeurt). Hetzelfde gebeurt dan op het kabinet van de koning. De ganse procedure geeft jaarlijks aanleiding tot het uitvaardigen van een besluit met de benoemingen, meestal tegen de nationale feestdag van 21 juli.

Luc Sluyts