Sint-Jozef - Visboys : 4-1

Profetische woorden vorige week. Herinner u de passage over de edellieden die tweede in rang kwamen na de geestelijkheid. Deze week is dat nog eens bevestigd. We speelden op Sint-Jozef, een van de protagonisten van het christendom en voor wie het niet weet, patroonheilige van België.

Sint-Jozef mocht zich verheugen in een prettig weerzien met zijn ezel (die van bij de kribbe). Voor ons iets minder heuglijk nieuws, want zoals geweten, ezels stoten zich geen tweemaal aan dezelfde steen, maar wij stootten wel tweemaal op dezelfde ezel. Een zelfverklaarde edele lied, zoals ik in het voorbije verslag diets maakte, in zijn gewaad de koning te rijk. Van de kribbe herinneren we ons nog de wijzen, bij betrokkene eerder zijn wijzer. Als het aan zijn uurwerk had gelegen, het jaar nul was nog niet begonnen toen. Dit terzijde.

Ook nu had hij weer iets in petto, bij de naamafroeping wou hij ons wat opnaaien, met name een nummer op de trui van onze doelman. Even poogden nog om het prijsticketje van de solden als geldige nummer te laten verklaren, maar dat pikte de man niet, de kleine kwelduivel. Dat inspireerde ons om het nummer 666 op te kleven, u weet wel het getal dat verwijst naar de duivel himzelf, maar gelukkig – of spijtig genoeg- hadden we onvoldoende tape zodat een streepje moest volstaan. Een streepje door de rekening zo bleek achteraf.

Djeezus man, maakt dat mee, tweemaal na elkaar dezelfde scheids, ge moogt gerust zijn dat dit op ons gemoed speelde, buiten het feit dat we maar juist met zijn elven waren. Mis-plaatst schreef ik vorige week, een pro-actieve woordspeling, want vandaag staat dit verslag zoals kon worden verwacht in het teken van de kerk.
Sint-Jozef speelt op een terreintje, ingebed in een paar woonerven. De man die geacht wordt de kerk in het midden te houden, begon eerder dubieus aan de match. Penalty niet gefloten, een “geen-offside” wel, een paar doodschoppen dan weer niet, … en dan oogjes toe voor buitenspel van de tegenstander. En laat daar dan nog de tweede goal uit vallen, net op moment dat we bijna zorgden voor een aansluitingstreffer. Dat alles speelde duidelijk in de kaart van de tegenstrever, en vooral de nummers 8 en 10 blonken uit in duivelskunstjes. Toeval bestaat, maar wie kan tellen, weet dat dit de som van 18 is, net zoals 6+6+6. Méér zeg ik er niet over, maar de moed zou van minder in de schoenen schuiven. In zak en vooral as zaten we.

De eerste goal van St-Jozef was een mooie, uitgespeeld nadat we twee keer op het verkeerde been waren gezet, niet meer of niet minder een specialiteit binnen de diverse kerkgemeenschappen. Slachtoffers waren Gianni en Lucas … gevolgd door een droog schot in de rechterhoek onderaan.
Visboys kregen daarop enkele kansen, maar daar wou Ivan de verschrikkelijke niet van weten.
Waar kom je nu weer mee af, hoor ik jullie denken. Ivanhoe? Wel de man in het zwart heette Ivan. En voor wie een beetje begaan is met geschiedenis, weet dat er een koning (tsaar) was met de naam Ivan, met name Ivan de verschrikkelijke, een naam op het lijf geschreven.

Want wie hij wel liet begaan, was de beenharde tegenstander, die niet voor niets sint-jozef de timmerman als patroonheilige hadden. Ze hamerden er op los. Veel fijne beschaving kwam daar niet aan te pas. ’t Leek wel of we midden de kruisweg zaten.

De tweede goal viel na een snelle counter. Hunne spits stond buitenspel maar dat hinderde I. niet zijn goal goed te keuren. Wim had net daarvoor met volle kracht de deklat geraakt.
En we hadden terug boven wijwater gekomen, als sint-jozef niet het geluk van een voorzet had die recht in doel verdween, zeg maar een echte jezuïtenstreek. 3-0 met de paus, geconsacreerd door Ivan. Niet dat Sint-Jozef erom vroeg, maar zijn drang was hoog te dienen. Aflaat verdiend, maar noem het gerust afgang.

In de tweede helft werd het niet veel beter, al maakte Ivan toen terug de metamorfose naar kinesist. Dit werd heel duidelijk omdat hij bijna eigenhandig zorgde voor eigen cliënteel.
Sint-Jozef mocht nu werkelijk alles. En toch zat er weer meer in voor ons, in ieder geval meer dan het mooie tegendoelpunt van Wim, keeper omgespeeld en schuiver in de goal.

Daarop volgden nog meer kansen, maar SJ kon rekenen op ingrepen van boven, en indien dat niet hielp van de voorganger. Wie niets doet kan niets fouts doen, is het adagio dat kerkgangers in zulke situaties bovenhalen. Ogen sluiten en verder (niets) doen … geen penalty dus voor visboys. Wel een slag in ons gezicht.

Visboys kreeg nog steeds voldoende kansen, maar vooral gemiste. In de hevigheid vielen er wat gele kaarten langs elke kant. Sint-Jozef J scoorde ook nog een 4de keer na een schermutseling voor de doelmond.

Al bij een match om vlug te vergeten. Tegen het samengaan van die krachten, was geen beginnen aan. Ezelsdracht maakt macht.
Noch de engels in onze rangen, noch Danny –koosnaampje van de kardinaal- kon daar iets aan veranderen. Ook Dom was onvoldoende dit keer, hij hoorde het in die van Keulen donderen.
Wij terug op onze verdiende plaats, altijd al geweten dat we niet te hoog van de kerktoren moesten blazen. En het evangelie volgens Lucas kan dat niet anders beschrijven.
Hij kan er alleen aan toevoegen dat een tsaar een rus is. En we weten allen wat we met ne rus moeten doen. Uittrekken tot met de wortel, en dan is het gras echt wel groener.
Nu lijkt het wel een beetje of de scheids was de wortel van alle kwaad. Zo moeten we het eerlijksheidshalve ook niet ten gehele voorstellen. Kijken we in de spiegel, dan moeten we stellen dat we de kansen gehad hebben, al waren het dan gemiste. Dat de tegenstander leuk voetbalde, misschien wel een beetje zoals ook wij al veel wedstrijden met geluk en vernuft hebben gewonnen … en met doeltreffende counters. We misten vooral kracht in het middenveld.
Je kan natuurlijk ook stellen dat we een daad van naastenliefde deden, gezien Sint-Jozef tot hiertoe nog geen enkel puntje had. En geen puntje kunnen maken voor nazaten van de heilige timmerman, is heiligschennis. En dat voor een clubke op een paar stappe van de hemel.

Lucas kan er ook aan toevoegen voor de liefhebbers dat we aan het ergste ontsnapt zijn. Want de laatste keer dat Ivan de verschrikkelijke zijn kwelgeesten over de caribische eilanden joeg, vielen daar 39 doden. Dat was in 2004, daarna ging hij naar Florida, om daar ook minder fraaie geschiedenis te gaan schrijven.
En misschien is het dat wat we moeten onthouden. Ivan was gewoon een windbuil, ge komt hem tegen, maar daarna zijt ge er weer voor een tijdje van af. En hij … loopt gezwind door, geen oor of oog voor redelijke argumenten, extravert in wat hij blaast, … naar ons aanvoelen dikwijls toch met een reukje aan.
Visboys, wacht tot de wind terug in onze zeilen blaast, dan komt onze roots van visboeren weer boven. Bidden alleen helpt waarschijnlijk niet, maar het sacrament van de ziekenzalving zou ons al een eindje op weg kunnen helpen.

 

Luc Sluyts