Visboys-foxes 1-1 op 31 maart, meer heb je niet nodig om van een aprilvos te spreken, zeker omdat ten velde de eerste aprilvis voor de dag erna reeds in de maak was : “er nest een blinde vink op het eerste plein van de pollepel”.  Ik hoef dat nu nog niet te duiden, veel kans dat je het antwoord vindt in het verdere relaas van de match.

Het was spelers sprokkelen voor deze match, gelukkig niet alleen bij visboys maar ook bij de tegenstander. 10 tegen 10, op het verbondssecretariaat moeten ze een voorgevoel gehad hebben, en gedacht hebben : dan sturen we ernest nog eens op het veld, een ouwe getrouwe arbiter. Niemand die dan achteraf kan zeggen dat ze tegen 12 gespeeld hebben, zoals dat al eens gebeurt wanneer je gevoel hebt dat de scheids flagrant in voordeel van de tegenstander blaast. Ze weten daar ook dat hij zich alleens in nesten werkt tot het echt brandt (what’s in a name, zoals opgemerkt op het scheidsrechtsblad).

Het feit dat Danny naar den handbal was, Dirk op reis en de Heylens enkel in ons gedachten in ons midden vertoefden, leverde de jongste ploegopstelling in jaren op. Trikke, Jan Nuyts en ikzelf en daarna lichtjaren veschil met de rest van de ploeg. Volg even mee : Jan in de goal, Trikke back samen met Sam van de velde, de sluytsen centraal achterin, Sam Dom, Ives en Tom in het middenveld, Robin en Wout vooraan.

Dit ploegske begon vrij rommelig aan de match, maar kon naar goede gewoonte de boel vrij dicht houden. Reuze van Sam, Wim en Trikke … en ook het middenveld, zelf Robin die af en toe mee tot vanachter kwam.

Jan moest zich een keer zeer attent tonen aan de eerste paal, en ook uitgestrekt duiken … maar voor de rest vlotte het wel, een paar schermutselingen langs de zijkant niet te na gesproken. Niet toevallig zat daar ne nest supporters, iets anders kan ik dat niet noemen, al zou ik wel willen. Ze riepen en tierden hun ploeg naar meer bal-dadigheden. “Een vuist maken”, riepen ze naar Tino, en die nam dat nogal letterlijk na een duel met Trikke. Het vinkske (de fluitenist) had dat niet gezien, en dat was niet de eerste keer, dat hij zonder zijn ogen te sluiten, iets liet passeren dat niet door de beugel kon. In een schermutseling kreeg Trikke de bal tegen zijn buik. Foxes claimde hensbal, en de arbiter ging er op in. Pensbal riepen we, maar ook hier zag hij niet echt de grap van in.

Soit, die eerste helft konden we dat nog een beetje verdragen omdat we zelf weinig konden uitrichten voor de goal en dus op weinig of niets aanspraak konden maken. Integendeel, het waren de sluwe vossen die door een onge-luc-kig toeval nog gevaarlijk werden toen ze een bal konden meegritsen. Ondergetekende stuurde toen een snelle tekkel achter het ontsnapte vosje en kon verder gevaar alsnog afwenden… .

Uiteindelijk scoorden we zelf nog uit een diefje, dit wil zeggen op dat moment een beetje gestolen. Maar wel uit een paar heerlijke combinaties , zijnde pas pas pas pas pas en sam die van dichtbij binnenschoot, nadat hij op een eind van zijn rush nog een mannetje extra in de wind zette. Dat was pas een schoon goal.

Ik mijmerde op eind van de eerste helft over Frank, de broer van Piet en Jan die we ’s morgens mee ten grave hadden gedragen, in een mooie viering, afgerond met schone oprechte woorden van een vader. Het ‘beleke’ droeg een tekst van dezelfde vader aanheffend met mongooltje. Het goaltje van Sam (en dus niet alledaags)  was “ons-goaltje”,  voor mijn part opgedragen aan Frank zelf, die een mooi plaatske (beaulieu) in mijn herinneringen heeft.

En dan  …  rust.

In de tweede helft kregen beide ploegen kansen, maar bleef het slordig voetballen. Het was bijna niet om aan te zien, als ik eerlijk ben. Voor de arbiter was er zelfs niet te zien, bij elke schouderklop van Foxes vanwege een dubieuze beslissing in hun voordeel, plakten ze een aprilvis op zijn rug. Door zoveel ruggesteun werden ze driester, zodat ik zelfs geloof dat er een beetje hondsdolheid in hun rangen was geslopen. Ik heb daar trouwens zo’n theorietje over, dat de agressiviteit in het spel rechtevenredig is met het aantal roepende supporters langs de lijn … en arbiters die zich dat laten welgevallen.

En het loonde, middels een kopbal over onze uitgekomen keeper, zodat een gelijkspel op de borden stond.

’t Spijt me dat ik het er zo dik moet opleggen, maar vele foutieve fluitsignalen en gestes later

stond die stand er nog. En dit ondanks het feit dat we gescoord hadden, weer via Sam die de bal van de keeper ontfrutselde aan de achterlijn en de bal in het open doel deponeerde … Verdiend … maar niet volgens the old referee, die zijn supporters ook tevreden moest stellen. Hij twijfelde nog of hij off-side had gezien, of een fout op de doelman, terwijl hij op de keeper beschouwd natuurlijk niets had gezien. En zo kabbelde deze match naar zijn eind.

Ook op het eind van deze helft mijmerde ik verder, niet in het minst geïnspireerd door de man in het zwart die niet van het middelpunt weg te branden was. Er is een tijd van komen en gaan. Eens geldt dat ook voor ons. En het ziet er naar uit dat dat dit jaar ook gaat gebeuren met een paar van de oudere spelers. Aan hen die overblijven zou ik bij deze willen suggereren om de brave man in te schrijven als lid van visboys. Zoals jullie waarschijnlijk niet weten, is iedere ploeg verplicht een scheidsrechter te leveren. Anders dikke boete. Met ernest in te lijven, vang je twee vliegen in één klap, geen boete, én betrokkene niet meer als spelleider in de toekomst … en dat scheelt voor de gemoedsrust.

Ps, één pluspunt toch, wat zeg ik,  5 pluspunten door het algehele forfait van Goudbloem B  en dat van St-Jozef B winnen we alsnog deze matchen. En zoals Wout me nog signaleerde, een positief doelsaldo.

 

Luc Sluyts